انسان معمولی طمع کار است ، یک گداست . او به انباشتن ادامه می دهد ،
او هرگز ایثار نمی کند او زبان بخشایش را نمیشناسد ، او بسیار فقیر
است ، او فقط لذت پیش پا افتاده گرفتن را میشناسد .
در گرفتن ، حتی اگر تمام دنیا را بگیری ، لذت تو بی اهمیت است ، و در
بخشیدن ، شاید فقط یک گل سرخ ببخشی ، خوشی تو خوشی یک امپراطور است .
————————
هر چه بیشتر بدهی ، بیشتر آن را خواهی داشت ، هر چه کمتر بدهی ، کمتر آن را داری .
اگر چیزی ندهی ، گمش خواهی کرد فقط با سهیم شدن و بخشیدن است که میتوانی مالک آن باشی
